Τι γίνεται με τα δεσποζόμενα – αδέσποτα; Τα δεσποζόμενα – αδέσποτα είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία και δεν ξέρω αν υπάρχει και σε άλλη χώρα του κόσμου ή είναι αποκλειστικό “ελληνικό προϊόν”….
Ένα οικόσιτο ή υιοθετημένο ζώο λέγεται και δεσποζόμενο και ένα ζώο που ζει στον δρόμο χωρίς την φροντίδα ή προστασία κάποιου ονομάζεται αδέσποτο. Μέχρι εδώ καλά; Καλά, αλλά ίσως να μην γνωρίζετε την νέα κατηγορία… Τα δεσποζόμενα – αδέσποτα είναι αυτά τα σκυλιά που έχουν σπίτι και οικογένεια αλλά ζουν σαν αδέσποτα! Τι εννοώ;
Εννοώ πως υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων οι οποίοι ενώ έχουν την εντύπωση πως είναι “σωστοί” απέναντι στο κατοικίδιό τους, είναι “λάθος”…. Νομίζουν πως η μόνη υποχρέωσή τους είναι απλά ένα πιάτο φαΐ και ίσως ένα ζεστό σπιτικό!
Δεν λέω, αυτά είναι απαραίτητα για έναν σκύλο αλλά δεν είναι μόνο αυτά! Άλλη μια υποχρέωση ενός ιδιοκτήτη είναι η υπόσχεση και φυσικά η τήρησή της πως θα προσφέρει μια καλή ζωή στον σκύλο του που σημαίνει να είναι υγιής, ευτυχισμένος, να νιώθει και να είναι ασφαλής.
Το σημαντικό που πρέπει να έχει πάντα στο νου του ένας ιδιοκτήτης σκύλου είναι πως η εξίσωση είναι πάντα ίδια… Όταν κάποιος δεν παρέχει τα απαραίτητα στον σκύλο του, μειώνει αυτόματα τα χρόνια ζωής του τετράποδου. Η μακροβιότητα σε έναν τέτοιο δεσποζόμενο σκύλο, είναι μια άγνωστη λέξη!
Ας έρθουμε λοιπόν στο θέμα μας…
Τουλάχιστον οι μισοί σκύλοι που κυκλοφορούν μόνοι τους στον δρόμο δεν είναι αδέσποτοι όσο απίστευτο κι αν σας ακούγεται!
Πολλοί ιδιοκτήτες νομίζουν ( ή προσπαθούν να πείσουν τους άλλους γνωρίζοντας πως δεν είναι αλήθεια αλλά αδιαφορούν πλήρως ) πως είναι τόσο καλά εκπαιδευμένοι οι σκύλοι τους που έχουν την εντύπωση πως ξέρουν να αποφεύγουν όλους τους κινδύνους. Και πιστέψτε με, οι κίνδυνοι στους δρόμους είναι πολλοί!
Ένας εκπαιδευμένος σκύλος όμως, όσο εκπαιδευμένος κι αν είναι, δεν παύει να είναι ένας ζωντανός οργανισμός με αδυναμίες και… πάθη κι όταν κυκλοφορεί μόνος του στον δρόμο μπορεί να του τραβήξει κάτι την προσοχή και να ξεχάσει κάθε πτυχή την εκπαίδευσής του. Μια πρόκληση μπορεί να αποβεί μοιραία!
Αν είχα έναν ιδιοκτήτη μπροστά μου που θα ήταν τόσο σίγουρος για την “ατσαλάκωτη” συμπεριφορά του σκύλου του, θα του έλεγα τα εξής:
|
Πώς είναι τόσο σίγουρος πως θα γυρίσει πίσω ο σκύλος του; Κι όντως μ’ αυτόν τον τρόπο πολλά σκυλιά χάνονται ή πεθαίνουν από θανατηφόρα ατυχήματα, παντός είδους όπως αμάξια, φόλες. Και οι ιδιοκτήτες τους αναρωτιούνται πώς έγινε…. Δεν βλέπουν το προφανές!
Πολλές φορές μια τέτοια συμπεριφορά με οδηγεί στο συμπέρασμα πως ένας τέτοιος ιδιοκτήτης αποσκοπεί στην εξαφάνιση του σκύλου από την ζωή του! Δεν μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο που αγαπά, φροντίζει και σέβεται τον σκύλο του, να αντιμετωπίζει τόσο αδιάφορα την καθημερινότητα του σκύλου και στους κινδύνους που τον εκθέτει! Πολλοί απ’ αυτήν την κατηγορία ιδιοκτητών δεν τους παρέχουν καν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα!
Πολλοί νομίζουν πως η υιοθέτηση ενός σκύλου είναι παιχνιδάκι… Δεν είναι έτσι! Η υιοθέτηση ενός σκύλου απαιτεί πολλές θυσίες, υποχωρήσεις και υποχρεώσεις υλικές αλλά και ψυχολογικές! Είναι ακριβώς το ίδιο σα να υιοθετείς ένα παιδί… Το παιδί σου θα το παράταγες στον δρόμο; Θα το εξέθετες σε όλους αυτούς τους κινδύνους υποστηρίζοντας πως το έχεις εκπαιδεύσει καλά; Θα το άφηνες έρμαιο των περιστάσεων, χωρίς φροντίδα, αγάπη κι ασφάλεια;
Εν ολίγοις, μια τέτοια συμπεριφορά ανθρώπου δηλώνει όχι μόνο αδιαφορία και κατ’ επέκταση έλλειψη αγάπης προς τον σκύλο του, αλλά και πλήρης αδιαφορία κι έλλειψη σεβασμού προς την κοινωνία και τους συνανθρώπους του.
Γιατί δεν τον ενδιαφέρει καθόλου αν ο “ελεύθερος” σκύλος του ζευγαρώσει ( από ατύχημα γιατί είναι εκπαιδευμένος όπως είπαμε) και κατά συνέπεια πληθύνουν τα αδέσποτα…
Επίσης αδιαφορεί πεισματικά στην υγιεινή του τόπου του αφού δεν συνοδεύει τον σκύλο του στην βόλτα για να μαζεύει τα περιττώματα με αποτέλεσμα οι δρόμοι να έχουν μεταμορφωθεί σε “ναρκοπέδια”….
Επιπλέον, η στάση αυτή δηλώνει ασέβεια προς τον συμπολίτη του που μπορεί να τον ενοχλήσει ο σκύλος του ( πόσο μάλλον αν είναι ιδιοκτήτης σκύλου κι ενοχλήσει και τον δικό του σκύλο) γιατί αν θα τον συνόδευε θα μπορούσε να τον “φέρει στον ίσιο δρόμο” και να τον σταματήσει. Πόσο μάλλον αν είναι άγριος ο σκύλος του ή σε οίστρο!
Έχω βρεθεί σ’ αυτήν την κατάσταση, να έχω βγει βόλτα με την Μάρσα η οποία είναι δεμένη με το λουρί και να δεχτούμε επίθεση από έναν σκύλο που γνωρίζουμε πως ανήκει σε κάποιον αλλά τον έχουν αφήσει ελεύθερο και μόνο του να ενοχλεί και να μην αφήνει σε ησυχία τους περαστικούς (δίποδους και τετράποδους)!
Και φτάνω στο σημείο να σκεφτώ… “Εγώ είμαι πιο υπεύθυνη ή ανόητη“; Γιατί κάτι τέτοιες στιγμές, βρίσκομαι εγώ κι ο σκύλος μου σε μειονεκτική θέση. Εξάλλου, το λέει κι ο νόμος περί κατοικίδιων πως ο σκύλος πρέπει να βγαίνει πάντα βόλτα με συνοδό και λουρί!
Λυπάμαι… Λυπάμαι γιατί τα περισσότερα από τα δεσποζόμενα – αδέσποτα σκυλιά είναι εντελώς ανεκπαίδευτα (όχι ότι παίζει ρόλο αυτό όπως ανέφερα και πιο πάνω, απλά αυξάνεται ο κίνδυνος σ’ αυτήν την περίπτωση) και το προσδόκιμο όριο ηλικίας τους είναι τόσο μα τόσο μικρό….!
Ας γίνουμε όλοι υπεύθυνα άτομα και να σκεφτούμε πως τα σκυλιά μας χρειάζονται τα δικά μας” φώτα” για να ζήσουμε όλοι μαζί αρμονικά!
20
20
